maluch

maluch

niedziela, 19 grudnia 2010

SAMOCHODY

Jak to było z tą naszą motoryzacją? No właśnie, wszystko bowiem zaczęło się jakieś 4000 lat p.n.e. kiedy to ktoś wpadł na wspaniały pomysł i wymyślił… koło, bo przecież chyba nikt nie sądzi, że bez koła powstałby samochód. Przenieśmy się jednak do czasów nam bliższych, a mianowicie do roku 1897, kiedy to w Warszawie wydano pierwsze prawo jazdy. Otrzymał je Stanisław Grodzki, a nadawało mu ono uprawnienia do kierowania Peugeotem P-9.Pewnie większość z Was nas tego nie pamięta, ale zapewne nieobca jest Wam spuścizna po epoce PRL-u. Co mam dokładnie na myśli? – Warszawy, Syrenki, Maluchy, Żuki itp. Zapraszam więc na małą lekcję historii, podczas której postaram się Wam przybliżyć sylwetki najbardziej charakterystycznych modeli PRL-u.

1. Fiat 126p
01-fiat-126p.jpg
Postanowiłem rozpocząć od małego Fiata, bowiem jest to auto, które bardzo często można spotkać na drogach także i dziś. Sam również kiedyś jeździłem Fiatem 126p i to właśnie w nim stawiałem swoje pierwsze kroki jako kierowca. „Nasz” Fiat 126p był następcą włoskiego Fiata 500. Różniła go m.in. pojemność silnika, która w Maluchu wynosi(ła) 594ccm. Moc maksymalna tego potwora to aż 23KM osiągane przy 4800 obrotów na minutę. Auto miało podwójną premierę ponieważ jednocześnie pokazano go na salone samochodowym w Turynie, oraz na Placu Defilad w Warszawie 9 listopada 1972 roku. Rok później natomiast, dokładnie 6 czerwca 1973 roku, pierwszy Fiat 126p zjechał z taśmy fabryki produkcyjnej w Bielsku-Białej. 15 października 1981 wyprodukowano w Polsce Fiata 126p numer 1.000.000, a 12 lat później polskich Fiatów było już 3 miliony. Co ciekawe na polski rynek trafiło tyle Maluchów, co 125p, Polonezów, Syren, Warszaw i Mikrusów razem zebranych do kupy. 22 września 2000 zjechały z taśmy produkcyjnej ostatnie Maluchy, których 1000 nazwano Happy End. Dlaczego zakończono produkcję? Ponieważ cała linia produkcyjna musiałaby przejść usprawnienia i renowację, a w większości przypadków również wymianę, aby produkcja była opłacalna i możliwa. Oczywiście odbiłoby to się na cenie auta, a popyt na nie i tak już malał.
2. Syrena
fsosyrena100-2.jpg
Kto nie zna Syreny i jej charakterystycznego pyrkotu? Do tej pory czasami na ulicach mojej rodzinnej miejscowości udaje mi się zauważyć pojedyncze, w pełni sprawne modele. Powstała ona na przełomie lat 1953/1954 na podstawie projektu Stanisława Łukaszewicza. Prototypowa Syrena 100 została wyposażona w silnik 744ccm, o mocy 30KM. Pozwalał on autu rozpędzić się do 105km/h, a jednocześnie był porównywalny z P50 – protoplastą Trabanta. Charakterystyczne drzwi Syreny otrzymały nazwę „do łapania drobiu” ponieważ otwierały się pod wiatr. Pierwsze 100 Syren zmontowano na Żeraniu (rozpoczęto 20 marca 1957 roku), produkcja seryjna natomiast rozpoczęła się rok później. W 1961 roku do Syreny wstawiono silnik od Wartburga, który rozpędzał „Skarpetę” do prędkości 125km/h. Rok 1972 wiąże się z przeniesieniem produkcji Syren do Bielska, po to aby 30 czerwca 1983 ostatnia Syrena zjechała z taśmy montażowej po 30 latach produkcji.
3. Polonez
polonez.jpg
Warto wspomnieć, że Polonez został zaprojektowany przez specjalistów z włoskiego studia Giugiaro. Auto zostało zaprojektowane tak, aby spełniało wszystkie amerykańskie normy bezpieczeństwa, w związku z czym miało nawet wzmocnienia drzwi bocznych, co wówczas było nowością. Pierwsze, próbne wersje Poloneza opuszczały fabrykę już w listopadzie 1977 roku, a zadaniem jakie dla niego zaplanowano było zastąpienie na rynku Fiata 125p. Pierwszym seryjnie produkowanym modelem był Polonez 1500, który został wyprodukowany w dniu 5 maja 1978 roku. Wówczas zbierało bardzo pozytywne oceny, ponieważ stylistyką przypominało ówczesne Volkswageny, czy Renaulty. Silnik Poloneza miał aż 75KM. Warto też wspomnieć o przydomku pierwszych Polonezów, który brzmiał „borewicz”. Wziął się on od nazwiska słynnego porucznika z serialu „07 zgłoś się”. W 1995 roku Polonez został przechwycony przez koreańskie Daewoo. W 2002 roku zawieszono produkcję aut, po tym jak fabrykę opuściło ponad 1 milion Polonezów.
4. Warszawa
warszawa.jpg
Warszawa była pierwszym powojennym polskim autem osobowym. Dokładnie 6 listopada 1951 o godzinie 14:00 pierwsza Warszawa zjechała z taśmy montażowej. Warto wspomnieć, że w ówczesnej fabryce pracowało wówczas 10 tysięcy osób. W 1957 auto przeszło pierwsze modyfikacje (zostało przede wszystkim odchudzone), a ostatnia Warszawa wyjechała z fabryki na Żeraniu w 1973 roku – dokładnie 22 lata trwała produkcja „polskiej limuzyny”. Ogółem wyprodukowano ok. 250 tysięcy Warszaw, a jako ciekawostkę warto podać, że Karol Wojtyła zanim został papieżem sam posiadał Warszawę.
5. Fiat 125p
fiat125p.jpg
Pierwszy Fiat 125p został u nas wyprodukowany 28 listopada 1967 roku. Trzeba przyznać, że wówczas był to bardzo konkurencyjny model w stosunku do produkowanych równomiernie Syrenek i Warszaw. Produkcja seryjna ruszyła rok później, silnik miał 1295ccm i dysponował 60KM. W 1969 do produkcji weszła wersja 1500, wyposażona w silnik 1,5 o mocy 70KM. W 1972 roku zaprezentowano modele z wzmocnionymi jednostkami – odpowiednio 65 i 75KM. Warto wspomnieć o popularnych „jamnikach”, które mogły w sobie pomieścić (przepisowo) aż 8 osób. Ostatni egzemplarz auta, opatrzony metką z numerkiem 1.445.699 zjechał z taśmy produkcyjnej 26 czerwca 1991 roku.
6. Żuk
06-zuk.jpg
Żuk powstał na podzespołach Warszawy, a inżynierowie potrzebowali jedynie 7 miesięcy, aby go opracować. Produkcja seryjna polskiego pick-upa rozpoczęła się 24 lipca 1959 roku, a rok wcześniej wyprodukowano pierwsze 50 sztuk, które przyjęto bardzo ciepło. W 1970 roku fabrykę opuścił Żuk nr. 100.000. W międzyczasie auto zdobyło wielu nabywców, stworzono wiele różnych wersji i Żuk był nawet eksportowany do Egiptu. Ostatniego Żuka widziano w fabryce 13 lutego 1998 roku, po 40 latach produkcji i praktycznie niezmiennej produkcji pojechał on do fabrykowego muzeum.
7. Tarpan
07-tarpan.jpg
Jego przeznaczeniem miało być funkcjonowanie w gospodarstwie rolnym. Tarpan bazował na Syrenie, podobnie jak Warta – jednak projekty obu zostały odrzucone. Nowa ekipa zaprojektowała Wartę 2, tym razem na podstawie Żuka i Warszawy. Prototyp oficjalnie zaprezentowano w październiku 1972 roku. Moc silnika nie była zbyt duża, zważywszy na gabaryty i wynosiła ona jedynie 50KM, które pozwalały Warcie 2 na rozpędzenie się do 100km/h. Jeszcze w tym samym roku z taśm montażowych w Poznaniu zjechało pierwsze 25 Tarpanów 233. Auta w swojej historii były nawet eksportowane do Grecji i Iranu. Ostatecznie produkcję Tarpanów zakończono w 1991 roku.
8. Nysa
nysa.jpg
Pierwsze prace projekcyjne nad Nysą rozpoczęto na przełomie lat 1956/1957, ponieważ w kraju było zapotrzebowanie na dostawczy model samochodu. Do końca 1957 roku wyprodukowano 13 aut, bazujących na Warszawie M20. Silnik w Nysie miał pojemność 2,2 litrów i posiadał moc 50KM i rozpędzał się do 90km/h, jednak spalał aż 14 litrów na 100km. Co ciekawe, Nysa była tak popularna, że w 1968 roku eksport wynosił ponad 50% całej produkcji. 3 lutego 1994 roku ostatnia Nysa z numerem 380.575 została wyprodukowana.
9. Mikrus MR300
mikrus.jpg
Władze w 1956 zapragnęły auta 4×4, co aby Was nie zmylić, nie miało wcale oznaczać napędu na wszystkie 4 koła, ale miał to być odpowiednik auta 4 osobowego, z 4rema kołami, ważącego 400 kilo i spalającego 4 litry na 100km. Jeszcze na początku 1957 zaprezentowano pierwsze szkice i projekty auta. 22 lipca 1957 zaprezentowano prototypowe autko. Pierwsze Mikrusy wyposażone były w silniki o pojemności 300ccm i mocy 14KM. We wrześniu rok później ruszyła produkcja masowa auta. Mówiono o nim żartobliwie „… jeszcze go nie widać, a już go słychać…”. Ogółem wyprodukowano jedynie 1728 sztuk Mikrusa, plus 100 sztuk serii próbnej, 17 prototypów, co w sumie daje 1845 aut.
10. Zastava 1100p
10-zastawa-1100p.jpg
Choć w rzeczywistości była autem jugosłowiańskim, to była również składana w Polsce. Jej historia w naszym kraju sięga roku 1975, kiedy to rozpoczęto montaż Zastavy 1100p w Fabryce Samochodów Osobowych. Pojemność silnika wynosiła 1,2 litra. 55 koni mechanicznych rozpędzały Zastavę do 135km/h. Produkcję w Polsce zakończono w 1983 roku.

Syrena – rodzina polskich samochodów osobowych i dostawczych produkowanych w latach 1957-1972 przez Fabrykę Samochodów Osobowych w Warszawie, a następnie w latach 1972-1983 przez Fabrykę Samochodów Małolitrażowych (początkowo Wytwórnię Sprzętu Mechanicznego) w Bielsku-Białej.

Syrena 100

Po prawie 4 letnim okresie prac nad konstrukcją nowego samochodu małolitrażowego 20 marca 1957 roku rozpoczęto produkcję modelu Syrena 100. W pierwszym roku wyprodukowano 200 sztuk Syren, których nadwozie w wykonane było z blach ręcznie wyklepywanych na cementowo-asfaltowych formach[6]. W następnym roku w ten sam sposób wyprodukowana została jeszcze seria 300 egzemplarzy. Produkcja nadwozi z wykorzystaniem powstałych na prasach tłoczników, łączonych ze sobą poprzez zgrzewanie rozpoczęta została jesienią 1958 roku.
W stosunku do prototypów seryjne Syreny 100 posiadały w pełni metalową konstrukcję nadwozia, które osadzone zostało na ramie podłużnicowej. W układzie jezdnym w stosunku do wersji prototypowych nie wprowadzono zmian. Do napędu zastosowano dwusuwowy, 2-cylindrowy silnik S-15 o pojemności skokowej 746 cm³ i mocy maksymalnej 19,9 kW (27 KM)[1]. Jednostka ta zasilana była gaźnikiem Jikov 35P0H lub BVF H362-8 i zblokowana została z 4-biegową, niezsynchronizowaną skrzynią biegów. Z przyczyn technicznych oraz finansowych w Syrenie 100 zastosowano szereg elementów konstrukcyjnych z samochodu Warszawa M20 m.in. pompę hamulcową, przekładnię kierowniczą, drążki kierownicze oraz bębny hamulcowe. Wykorzystanie tych podzespoły przyczyniło się do zwiększenia masy własnej tego modelu.

Syrena 101

Już w momencie wprowadzenia do produkcji seryjnej Syreny 100 zdawano sobie sprawę z niedostatków oraz wad tego auta, które utrudniały jego eksploatację oraz produkcję. Ze względów finansowych oraz technicznych dalsze usprawnienia i modernizacje Syreny postanowiono wprowadzać etapami. Pierwsza zmodernizowana wersja o oznaczeniu Syrena 101 wdrożona została do produkcji seryjnej w 1960 roku. W układzie zasilania silnika S-15 zastosowano sterowaną pneumatycznie pompę paliwa typu BVF UPO[2] oraz gaźnik typu BVF H362/13 wyposażony dodatkowo w urządzenie rozruchowe. Modernizacja układu jezdnego objęła zawieszenie przednie, w którym wprowadzono amortyzatory teleskopowe oraz zmieniono konstrukcję wspornika resoru. Dodatkowo zastosowano koła o rozmiarze 5.60-15, które w stosunku do poprzedniego modelu mają mniejszą średnicę i są szersze. Zmiana ta spowodowała zwiększenie rozstawu kół tylnych o 40 mm. W nadwoziu auta zastosowano usztywnioną pokrywę silnika, zmieniono konstrukcję progów wprowadzając równocześnie progowe listwy ozdobne wykonane z aluminium oraz zastąpiono jednopiórową wycieraczkę szyby przedniej, zespołem o dwóch piórach pracujących współbieżnie.

Syrena 102

Syrenę 102 produkowano w latach 1962-1963. Od poprzedniego modelu – Syreny 101 odróżniał się krótszą klapą bagażnika o innej konstrukcji i innymi drobnymi detalami nadwozia.
Produkowano również model 102 S wyposażony w silnik Wartburga 312. Zewnętrznie model 102 S różnił się od 102 podwójnymi listwami ozdobnymi umieszczonymi poniżej klamki na bokach auta.

Model 103 produkowany był w latach 1963-1966. W stosunku do poprzednika zmodernizowany został przód (inny wlot powietrza) oraz zastąpiono silnik S-15 silnikiem S-150.
Główne zmiany w silniku dotyczyły stopnia sprężania i faz rozrządu oraz rozwiązania wydechu (inny układ tłumików).
Kilka zmian wprowadzono podczas produkcji modelu 103. Zbiornik paliwa spod maski trafił za oparcie tylnej kanapy. Wskaźnik prądu ładowania zastąpiono wskaźnikiem poziomu paliwa oraz wprowadzono lampkę kontrolną prądu ładowania. Pojedynczy amortyzator ramieniowy tylnej osi zastąpiono dwoma amortyzatorami teleskopowymi. Wprowadzono wentylator nadmuchu. Zmieniono pas przedni i zamek maski. Z kołpaków znikneło logo FSO.
Istniała także wersja 103 S, wyposażona w silnik Wartburga, dający dużą poprawę osiągów pojazdu (silnik ten wykorzystano także w Syrenie 102 S).
Zmieniono znacznie sposób produkcji auta - wykonano około 250 nowych tłoczników, zmieniono technologię spawania, dzięki czemu karoseria stała się sztywniejsza i szczelniejsza[9].
Model 103 S różnił się zewnętrznie od 103 podwójnymi listwami ozdobnymi poniżej klamki na bokach auta.

Syrena 104

Model samochodu FSO Syrena produkowany był w latach 1966-1972. Zastosowano w nim nowy silnik trzycylindrowy S-31, skrzynię biegów zsynchronizowaną. Zmieniono klosze lamp tylnych, reflektory, kierunkowskazy przednie, kołpaki. W kabinie zmieniono usytuowanie cięgien sterowania, m.in. "ssania" i rączki hamulca ręcznego. Model 104 w odróżnieniu od 102 i 103 ozdabiano listwami bocznymi nie poniżej, ale na wysokości klamki i unoszącymi się w odróżnieniu od poprzednich modeli ku górze. Syrena 104 była ostatnim modelem z drzwiami otwieranymi pod wiatr.


Syrena 105

Syrena 105 była produkowana w 1972 roku przez FSO, a następnie po przeniesieniu całości produkcji w latach 1972-1983 w FSM. Pierwsze modele 105 produkcji żerańskiej sygnowane były znaczkami WSM (Wytwórnia Sprzętu Mechanicznego), zastąpionymi po rozpoczęciu produkcji w Bielsku znaczkiem FSM. Od poprzednika odróżniają go drzwi z zawiasami z przodu (jak w większości współczesnych samochodów). Zastosowano tu klamki zewnętrzne pochodzące z modelu Polski Fiat 125p. Od 1974 roku produkowano także wersję Syrena 105 Lux z lewarkiem zmiany biegów i hamulcem ręcznym w podłodze między siedzeniami. Syrena 105 L posiada także węższe fotele z regulacją kąta oparcia. W trzecim roku produkcji modelu 105 zmieniono miejsce montażu radia spod deski rozdzielczej (po stronie kierowcy) na jej środek, do specjalnie wyciętego i zaślepionego czarną atrapą otworu. Zastosowano prostokątne tylne światła odblaskowe nie poniżej – jak w poprzednich modelach, ale obok kloszy lamp tylnych. W modelu 105 obniżono o 2 cm krawędź tylnych bocznych okien.
Syrena 105 doczekała się wersji pochodnych: Syrena R-20 to rolniczy pick-up, natomiast Syrena Bosto to furgon.

Fabryka Samochodów Ciężarowych "Star" – zakłady motoryzacyjne specjalizujące się w produkcji lekkich i średnich samochodów ciężarowych, istniejące do początku lat 90. XX wieku.FSC "Star" produkowała następujące modele samochodów ciężarowych:
W skład rodziny S2000 wchodziły następujące modele: 8.117, 10.157, 12.157, 12.227, 13.227, 14.227, 15.227 seria ta była identyczna z rodziną samochodów MAN L2000. W latach 2004 - 2007 samochody Star S2000 produkowane były w Austrii.
Produkowano również silniki rodziny S42 oraz podzespoły takie jak osie, także dla firm zewnętrznych, np. Autosan.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Fabryka_Samochod%C3%B3w_Ci%C4%99%C5%BCarowych_%22Star%22

Łada (Lada, ros. Лада) - marka samochodów produkowanych przez rosyjską fabrykę WAZ (ВАЗ). W latach 1970 - 2004 samochody sprzedawane były pod marką VAZ. Od 1971 na eksport i od 2004 w Rosji pojazdy te są oferowane pod marką Lada.

Historia [edytuj]

Na podstawie podpisanej w maju 1966 umowy (licencja Fiata 124) w kwietniu 1970 ruszyła produkcja samochodu WAZ 2101 Żiguli. Ten model produkowano aż do 1988 roku (kombi w latach 1971-86 pod nazwą WAZ 2102). W toku rozwoju konstrukcji WAZ 2102 powstały modele: WAZ (Łada) 2103, WAZ (Łada) 2104, WAZ (Łada) 2105, WAZ (Łada) 2106 i WAZ (Łada) 2107.
Następnie wytwarzano: mały terenowy model Łada Niva z 1977, popularny samochód osobowy klasy compact Łada Samara z 1984, WAZ 2110 (w Polsce znany jako Lada 110) z 1996 i Nadieżda z 1997 roku. Na salonie moskiewskim w 2002 został zaprezentowany model 2151 Classic (kombi), który ma być produkowany od 2006.
Spółki Lada.Bronto, RosLada (od 1998 roku ze współudziałem Grupy "SOK" i AvtoVAZu), Super Auto tworzą koncern AvtoVAZ (АВТОВАЗ), który w roku 2004 wyprodukował 818.031 samochodów osobowych pod markami Lada i SeAZ. Auta te wytwarzane są poza Rosją obecnie w 5 krajach: na Ukrainie, w Ekwadorze, Egipcie, Kazachstanie i Urugwaju (w latach 2003 - 2004).

Modele [edytuj]

http://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81ada_%28samoch%C3%B3d%29



Autor: o 34 komentarze:

zabytki prl-u

JAWA, CZ, MZ, SIMSON, WSK, JUNAK, ROMET, KOMAR, PANONIA, IŻ, SHL, WSK, DNIEPR, URAL,i inne
-kojarzą się nam z motocyklowym dziedzictwem PRL-u.
Większość z tych marek już prawie całkiem zniknęła z naszych dróg. Zastąpiły je nowoczesne, szybkie i lśniące maszyny z Japonii, USA i Chin.
Autor: o 12 komentarzy:

niedziela, 10 października 2010

Oto i one

ROMET– nazwa zakładów i marka produkowanych przez nie w latach 1948–1998 rowerów i motorowerów. Od 2006 roku jest to również marka rowerów, produkowanych przez przedsiębiorstwo Arkus& Romet Grup, a także motorowerów i skuterów składanych z chińskich podzespołów i sprzedawanych przez dział "Romet Motors" należący do tej firmy.

Komar-  motorower produkcji polskiej, produkowany w latach 1960-1983 (różne modele) przez Zjednoczone Zakłady Rowerowe w Bydgoszczy, a później Zakłady Predom Romet, głównie na rynek polski (model MR232 występował także w Niemczech i Holandii pod nazwą Mofa-25 "Condor"). 
-model 230, w którym zastosowano silnik typu SM02, gaźnik z centralnie umieszczonym pływakiem, ramę jednorurową, tylne zawieszenie sztywne, przedni krótki wachacz pchany 
-modele: 231, 232 (nowy silnik serii S38) 
-modele: 2320, 2328 (model 2328 ze sprzęgłem odśrodkowym i jednobiegową skrzynią biegów) 
-model 2330 (nowa rama o konstrukcji rurowo-tłoczonej i zawieszenie tylne amortyzowane przez dwa teleskopy sprężynowe) 
-model 2338 (sprzęgło odśrodkowe i jednobiegowa skrzynia biegów) 
-model 2350 (brak pedałów, hamulec uruchamiany dźwignią nożną, obudowa lampy przedniej plastikowa 
-model 2360 (wersja sport – z importowaną włoską kanapą, płaską kierownicą i sportowym bakiem) 
-model 2361 (wersja sport – kanapa produkcji polskiej) 
-model 2351 (teleskopowy widelec przedni i nowa obudowa lampy przedniej) 
-model 2352 (zmiany takie jak w przypadku poprzednich modeli oraz nowy silnik tzw. "kwadraciak" typu 017 różniący się od S38 nowymi karterami i cylindrem), który w rezultacie wszystkich zmian dokonywanych na poprzednich modelach różnił się znacznie od swojego pierwowzoru – modelu 230. 
-model 2352 W (zastosowano silnik "kwadraciak" w wersji 023 wyposażony w nożny mechanizm zmiany biegów)

Pegaz- to motorower produkowany w Polsce w latach 1972-76 w Bydgoszczy przez zakłady Romet.
Motorower został wyposażony w silnik 2-suwowy o mocy 1,7 KM. Silnik został wyposażony w gaźnik model GM12F z filtrem powietrza mokrym-siatkowym. Spalał 2 litry mieszanki benzyna-olej (stosunek 1:25) na 100 km. Silnik typu 010 produkcji Dezamet został wyposażony w sprzęgło odśrodkowe i skrzynię biegów o stałym przełożeniu. Bak paliwa mieścił 4,2 l. Silnik uruchamiany był za pomocą pedałów przy użyciu odprężnika i sprzęgła rozruchowego.

Romet 750 - motorower produkowany w latach 1974-1976 przez Zakłady Romet w Bydgoszczy.
Bezpośredni następca motorowerów z serii Pegaz, od których różnił się jedynie zmianami wprowadzonymi w silniku typu 017 produkowanym przez Zakłady Metalowe w Nowej Dębie. Względem poprzednika: silnika 010 zmieniono w nim układ żeber na cylindrze i głowicy dla poprawienia obiegu powietrza, zrezygnowano z automatycznego sprzęgła wprowadzając dwubiegową skrzynię przekładniową oraz klasyczne sprzęgło dwutarczowe pochodzące z motoroweru Komar. Jedynie tarcze cierne z wkładkami korkowymi zastąpiono w nim pełnymi tarczami wykonanymi z masy ciernej. Zmiana biegów sterowana cięgłem od rękojeści na kierownicy, również wziętym z Komara. Z silnika zniknęły rowerowe pedały zastąpione rozrusznikiem nożnym typowo "motocyklowym". Wobec zmienionego sprzęgła i sposobu uruchamiania silnika zrezygnowano także z zaworu dekompresatora w głowicy. Kolejnym modelem z tej serii motorowerów był Romet 760.

Romet "Polo" – jeden z modeli nowej rodziny motorowerów 700 produkowanych przez Zakłady Romet w Bydgoszczy. Produkowany był w latach 1974-1976.
Jest to motorower zbliżony do modelu Romet 750, ze zmodernizowaną sylwetką, która miała nawiązywać do rowerów do gry w polo. Zyskał przez to nową wydłużoną kierownicę oraz nowy wydłużony bak pochodzący z motoroweru Komar Sport, umieszczony pomiędzy kierownicą a siodłem. Siodło uzyskało nowy kształt wraz z metalowym oparciem. Zastosowano w nim zespół napędowy Dezamet serii 017 o mocy 1,7 KM.

Romet 50 T-1 - dwuosobowy motorower, produkowany w zakładach Romet w Bydgoszczy w latach 1977 - 1981 jednocześnie z Rometem 50 T-3.Oba te motorowery jako jednostkę napędową posiadały jednocylindrowy dwusuwowy silnik Dezamet 019 o pojemności 49,8 cm³ chłodzony powietrzem, będący rozwinięciem konstrukcji silnika 017. Silnik 019 miał moc 2,5 KM przy 5200 obr/min, moment obrotowy 0,35 kGm oraz stopień sprężania równy 8. Został zastosowany także gaźnik GM 13F, który różnił się od popularnego GM 12F zwiększoną średnicą gardzieli z 12 mm do 13 mm i dyszą główną z 40 do 55. Średnica cylindra wynosiła 38 mm, a skok tłoka 44 mm. Sprzęgło było pierwotnie trzytarczowe, pracujące w kąpieli olejowej. Później zastąpione typowym dwutarczowym spotykanym w innych silnikach Dezamet. Maksymalne obciążenie motoroweru mogło wynosić ok. 155 kg, a prędkość maksymalna 40 km/h, zużycie paliwa wynosiło 2,8 l/100 km przy 40 km/h. Głównym szczegółem odróżniającym Rometa 50 T-1 od 50 T-3 były koła 19" oraz w odróżnieniu od Komarów i motorynek wysoko umieszczony bak o pojemności 9 litrów (rezerwa 2 l), identyczny jak w 50 T-3.
Skrzynia biegów posiadała trzy przełożenia: I bieg - 2,19:1, II bieg - 1,44:1, III bieg - 1:1.

Pony – polski, jednoosobowy motorower (motorynka), produkowany przez Zakłady Rowerowe Romet w Bydgoszczy, w latach 1978-1994.
Skierowany głównie do młodzieży. Wyposażony w dwusuwowy silnik, produkowany przez Zakłady Metalowe Dezamet w Nowej Dębie. Pojazd rozwijał prędkość ok. 45 km/h, spalał 2,2 l mieszanki (benzyna+olej) na 100 km. Cechowała go prostota budowy i obsługi. Na wyposażeniu motorynek nie znalazł się prędkościomierz, ani elektryczny sygnał dźwiękowy, był za to dzwonek rowerowy. Produkcję zakończono w 1994 roku, w wyniku upadku firmy.

Pony 50-M-1 to pierwsza wersja tego pojazdu produkowanego przez ówczesne Zjednoczone Zakłady Rowerowe Romet. Motorynka była wyposażona w silnik Dezamet 022 (o pojemności 49,8 cm³), produkowany w Zakładach Metalowych Dezamet. Silnik współpracował z dwubiegową, manualną skrzynią biegów. Zmiana biegów dokonywana była za pomocą manetki (współpracującej ze sprzęgłem) umiejscowionej na kierownicy.

Pony 50-M-2 

Kolejna wersja motoroweru Pony, została wyposażona w nowy silnik - Dezamet 023, w odróżnieniu od poprzedniego modelu zmiana biegów odbywała się za pomocą dźwigni umieszczonej bezpośrednio przy silniku, a nie na kierownicy. Zmieniono także rame,kierownice. Początkowo mocowania błotników przednich były takie jak w M1 dopiero w 1981r zmieniono na normalne. Od 1984 roku była produkowana równolegle z m-3

Pony 50-M-3

Główną różnicą między wersjami 50-M-2, a 50-M-3 jest silnik,rama (rurka do gumy gaźnika) i kolanko wydechowe. W Pony 50-M-3 zastosowano silnik Dezamet 025.Początkowo w rometach pony M-3 był taki sam uchwyt kierownicy jak w M-2 później w obu modelach zmieniono na inne mocowanie, etc.

Pony 301

Motorynka Pony 301 to powrót do silnika Dezamet 023. Rama pojazdu została wydłużona, zmieniono kształt zbiornika paliwa, oraz zastosowano inną tylną lampę wraz z mocowaniem.

Ogar - dwuosobowy motorower produkowany w Polsce w latach 80. XX wieku przez firmę Romet w trzech odmianach: Ogar 200, 201 i Ogar 205

Ogar 200

Ogar 200 jest dwuosobowym pojazdem wyposażonym w silnik pojemności 49,9 cm³ Jawa typ 223 produkcji czechosłowackiej.
Produkcję tego motoroweru Zakłady Rowerowe Romet prowadziły w latach 1983-1985. Konstrukcja została oparta na modelu Romet 50 T-3 wyposażonego w silnik produkcji Zakładów Metalowych Dezamet typu 019, którego produkcję wstrzymano.
Wobec dużego popytu w Polsce na motorowery dwuosobowe i braku odpowiedniego polskiego silnika, do produkcji motorowerów dwuosobowych zastosowano silnik Jawa 223, z poziomym cylindrem. Dostosowano konstrukcję ramy i innych elementów do tego silnika. Nieco ulepszonym modelem był Ogar 201, produkowany w latach 1985-1990, w którym zastosowano tylne amortyzatory z tłumieniem olejowym.

Ogar 205

Jest to druga wersja motoroweru dwuosobowego powstałego w oparciu o o konstrukcję 50 T3, dostosowaną do dwubiegowego silnika Dezamet. Ogar 205 ma zmienioną konstrukcyjnie ramę, dostosowaną do silnika Dezamet, obszerną skrzynkę narzędziową z miejscem na zapasowe akcesoria typu świeca zapłonowa, żarówki itp. W tym modelu wprowadzono zmodernizowaną przednią i tylną lampę z zewnętrznymi przyłączami. Produkcję zakończono w 1993 roku.

Kadet - polski, jednoosobowy motorower, produkowany przez Zakłady Rowerowe Romet w Bydgoszczy, w latach 1980-1993. Następca popularnego Komara, produkowany w dwóch wersjach. Motorower ten ma silnik typu 023 osiągający moc 1,7 KM (1,2 kW) i prędkość obrotową 4800 obr/min. Kadet miał być motorowerem bardziej dla kobiet niż dla mężczyzn, ponieważ niskie załamanie ramy pozwala wsiadać bez konieczności przekładania nogi przez motorower. Kadet jeździ na kołach 16 calowych z hamulcami bębnowymi o średnicy bębna 97 mm.

Kadet M-780

Następca popularnego i produkowanego przez wiele lat Komara. Pojazd produkowano także w odmianie M-781, różnicą było wykonanie kół ze stopu lekkiego.

Romet "Chart" 210 - polski motorower produkowany w latach 1988-1994 w Zakładach Rowerowych Predom-Romet.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Romet
SHL – marka motocykli produkowanych początkowo w Hucie Ludwików, następnie KZWM Polmo-SHL w Kielcach od roku 1938 do 1970. Nazwa była skrótem od Suchedniowska Huta Ludwików.

Pierwszy model motocykla SHL, produkowany w latach 1938-1939, opracowany został przez inż. Rafała Ekielskiego w oparciu o brytyjski silnik Villiers 98 cm³, produkcję którego uruchomiono na podstawie umowy licencyjnej. Podwozie SHL 98 skonstruowane było z kształtowników tłoczonych z blachy łączonych śrubami z elementami odlewanymi.
Po zakończeniu drugiej wojny światowej postanowiono wznowić w Kielcach produkcję motocykli. W roku 1947 skonstruowano prototyp motocykla SHL 125 – M02 według własnego projektu, opartego o wzmocnioną konstrukcję ramy przedwojennej oraz krajowy silnik S01 o pojemności 125 cm³ (opracowany w 1946 r. przez Centralne Biuro Techniczne na bazie niemieckiego DKW RT125 dla motocykla Sokół 125 – M01 produkowanego w Warszawie). Model ten wprowadzony został do seryjnej produkcji w roku 1948. Po wyprodukowaniu ok. 2000 szt., w ramach unifikacji z Sokołem 125 zastąpiony został przez SHL M03 (1000 szt.), a od roku 1949 przez SHL M04 (15,5 tys.szt.).
W tym okresie w Wydziale Doświadczalnym Kieleckich Zakładów Wyrobów Metalowych (od 1948 r. nowa nazwa Huty Ludwików) pod kierunkiem Jerzego Jankowskiego konstruowano również motocykle sportowe: wyścigowe i rajdowe. W jednym z modeli – RJ2 po raz pierwszy zastosowano w motocyklu polskiej konstrukcji widelec teleskopowy i tylne zawieszenie na suwakach. Niestety, do naszych czasów nie zachował się oficjalnie żaden z motocykli RJ2 W roku 1952 produkcja motocykli została przeniesiona z KZWM do Warszawskiej Fabryki Motocykli, gdzie do 1953/1954 r. pod znakiem SHL produkowano model przejściowy M05 wyposażony w w/w widelec. Motocykle z przełomu 1953/1954 roku wyposażone były w widelec teleskopowy lub trapezowy (wykorzystywano stare zapasy). Niektóre motocykle przejściowe mają nabite na tabliczce znamionowej M04 przekreślone na M05.
Produkcja motocykli powróciła do kieleckiej fabryki w 1958 r., wraz z modelem SHL M06U z silnikiem S06 o pojemności 150 cm³. Produkcję tej wersji zastąpiono w 1959 r. przez wersję M06T z nowocześniejszym zawieszeniem przednim na wahaczu pchanym, którą produkowano do 1961 r.
W maju 1961 r. do seryjnej produkcji wprowadzono model SHL M11, który był pierwszym polskim jednośladem z silnikiem 175 cm³. Oprócz nowego silnika S32, wprowadzono takie nowości, jak: zamek kierownicy, tylny bagażnik, cygarowy tłumik, czy też sprzęgło z centralną sprężyną dociskową. Konstrukcja była cały czas modernizowana[1]. W latach 1967-1968 produkowano ponadto ulepszoną wersję M11W, z nowym silnikiem W-2A Wiatr.
Modele M11 i M11W były produkowane także w wersji eksportowej – "Lux". Sprzedawano ją m.in. w Stanach Zjednoczonych oraz w Indiach, które w 1963 r. zakupiły licencje na produkcję modelu M11 (produkcję zakończono w 2005 r.). W Indiach motocykl produkowany był pod marką Rajdoot[1].
W sierpniu 1968 r. wprowadzono do produkcji całkowicie nową konstrukcję. Był to motocykl SHL M17 "Gazela" z silnikiem 175 cm³, powstały częściowo jako rozwinięcie prototypowych konstrukcji M14 i M16 opracowywanych w latach wcześniejszych kolejno przez SFM i WFM. Model ten był produkowany w latach 1968-1970 jako ostatni ze znakiem SHL.
Produkowane modele: M02, M03, M04, RJ1, WJ1, RJ2, WJ2, M05, M06U, M06T, M11, M11S, M11LUX, M11LUX2, 175B, M11W, M11W LUX, M17 GAZELA, 175R
http://pl.wikipedia.org/wiki/SHL

WSK - marka polskich motocykli popularnych produkowanych w latach 1955-1985 przez Wytwórnię Sprzętu Komunikacyjnego PZL w Świdniku.

Klasa 125 cm³

WSK M06 , (1955-65 207 649 sztuk)

WSK M06-Z i M06-L produkowane równolegle w latach 1959-1964 rozwinięciem konstrukcji M06, w których wprowadzono wiele zmian konstrukcyjnych w celu polepszenia własności trakcyjnych i zwiększenia wygody jazdy. W modelach tych zastosowano silniki S01-Z o zwiększonej mocy znamionowej do 6,2 KM, nowe bardzo wygodne siodło, tylne amortyzatory teleskopowe o starannie dobranych charakterystykach sprężyn i tłumieniu olejowym. W modelu M06-Z (bardziej luksusowym) wprowadzono ponadto amortyzatory teleskopowe przednie z tłumieniem olejowym, koła z pełnymi piastami, głębokie błotniki chroniące w większym stopniu użytkownika przed błotem i wodą, oraz oraz trwałe i estetyczne powłoki antykorozyjne (chrom). W obu tych modelach wzmocnieniu ponadto uległa rama motocykla. Motocykl M06 Z-150 produkowano w 1960 roku. Był to model M06-Z z silnikiem WFM S06 o pojemności skokowej 150 cm³ i mocy 6,6 KM.
 WSK M06 L, (1959-1964 ???)
WSK M06 Z2, (1959-1967 114 761 sztuk)
WSK M06 64, (1964-1967 235 084 sztuk)

WSK M06B1 – polski motocykl, produkowany przez Wytwórnię Sprzętu Komunikacyjnego w Świdniku.
Trudności z wprowadzeniem do produkcji seryjnej niektórych rozwiązań z modelu M06B zmusiły konstruktorów do opracowania nieco uproszczonej wersji motocykla. Ze względów technologicznych powrócono do płytkich błotników, toczoną osłonę gaźnika zastąpiła gięta, zniknął bagażnik. Nieco zmodyfikowany układ dolotowy silnika poprawił jego elastyczność i z uwagi na tłumik szmerów ssania pojazd stał się trochę cichszy.
Pierwsze 500 sztuk tej wersji WSK zeszło z taśmy na przełomie lat 1966/67. Masową produkcję uruchomiono w sierpniu 1967 roku. Jednostką napędową motocykla B1 był silnik z Nowej Dęby oznaczony symbolem S-01Z3A. W silniku zastosowano dłuższy, niż w wersjach poprzednich, króciec ssący. Zmiana poprawiła stopień napełniania oraz podwyższyła osiągi. Moment obrotowy wzrósł do 10,8 N/m przy 4600 obr/min. Moc silnika wynosiła 8 KM. Chromową powłokę zyskała dźwignia kickstartera oraz zmiany biegów. Wypusty przed rokiem 1968 posiadały silnik S01-Z3 na zapłonie 31-06 zapożyczony z motocykla M06-64.

WSK M06B3 – jeden z najbardziej popularnych modeli motocykli produkowanych w Polsce. Jego produkcja ruszyła w roku 1971. W latach 1975-1978 wprowadzono nowe modele z "rodziny ptaków". Motocykle te oprócz oznaczeń literowo – cyfrowych M06 B3, miały swoje nazwy: "Gil", "Lelek", "Bąk". Różniły się od siebie przede wszystkim kolorem (były malowane w jasnych kolorach: żółtym, czerwonym oraz niebieskim). Posiadały znacznie mniejszy bak o pojemności 10,5 l (przedtem 13 l). Zmieniono kształt kanapy, a błotniki zaczęto malować na popielato. "Bąk" był stylizowany na tzw. soft choppera, czyli dodano wysoko położoną kierownicę, odchylone siedzisko pasażera. "Lelek", poprzez wysoko zawieszony wydech i błotnik oraz szeroką kierownicę, przypominał motocykl terenowy. "Gil" był najmniej zmieniony w stosunku pierwotnej wersji aniżeli Lelek oraz Bąk. Był też, wraz z M06B3, najlżejszą wersją, ważył on w stanie suchym 97 kg.
W 1978 r. zaprzestano produkcji "Lelka" oraz "Bąka". Rok później wprowadzono na rynek nowy motocykl o nazwie "Kos" , produkowano go równolegle z "Gilem". W połowie roku 1985 z taśmy w Świdniku zjechał dwumilionowy motocykl marki WSK. Ostatni pojazd opuścił hale fabryczną 31 października 1985 roku. Tym samym zakończyła się produkcja motocykli w Polsce. Swoją popularnością cieszył się głównie w małych miasteczkach oraz wsiach, stąd niektórzy rozwijali skrót WSK jako "Wiejski Sprzęt Kaskaderski". Motocykl z racji dostępności często poddawany jest tzw. "Wiejskiemu Tuningowi" czyli przerabianiu na crossy, ścigacze itp.


WSK M06 B3 Gil, (1974-1980 58 683 sztuk)
WSK M06 B3 Bąk, (1975-1977 9701 sztuk)
WSK M06 B3 Lelek, (1975-1977 12438 sztuk)
WSK M06 B3Kos (1979-1985 41540 sztuk)
WSK M06 B3 Kraska, (1978 około 12 sztuk)
WSK Barron 125, (1976-1977 105 sztuk)

Klasa 150 cm³

(motocykl produkowany seryjnie)
WSK M06 Z-150, (1960 9988 sztuk).

Klasa 175 cm³

(motocykle produkowane seryjnie)

M21W2 - motocykl marki WSK produkowany przez Wytwórnię Sprzętu Komunikacyjnego PZL w Świdniku.w latach 1972 - 1984 . Wraz z modelem WSK M21W2-Ex były to pierwsze produkowane w Świdniku motocykle klasy 175 cm3. Konstrukcja modelu M21W2 opierała się na pojedynczej zamkniętej ramie spawanej z rur stalowych. Montowano w nich silniki 059 ( po roku 1975 - 060) typu W2 konstrukcji niż. Wiesława Wiatraka (znane z wcześniejszej konstrukcji SHL M17). Ponadto w stosunku do produkowanego równolegle modelu WSK M06B3 różnił się wzmocnioną piastą tylnego koła z tłumikiem drgań skrętnych, pełną osłoną łańcucha napędowego oraz osprzętem silnika: nowy układ wydechowy i filtr powietrza wbudowany w tłumik szmerów ssania.
 
WSK M21W2-Ex, (1972)

WSK M21W2 Sport, (1973)

WSK M21W2 Sport Ex, (1973)


WSK 175 Kobuz - polski motocykl, którego produkcję rozpoczęto w 1974 pierwsze Kobuzy miały bardziej zaokrąglony zbiornik paliwa silnik typ 059 lub 060 (W2B) 4 biegowy (tzw.czwórka), metalową lampę tylną zapożyczoną od motocykla SHL M17 Gazela, osłony boczne starego typu tak jak WSK M06B3.
W 1976 wprowadzono zmiany m.in.:
  • zbiornik paliwa o nowym kształcie
  • osłony boczne o nowym kształcie
  • kierunkowskazy
  • podwyższona szersza kierownica
Kolejna modernizacja nastąpiła w 1981. Wówczas motocykl otrzymał płaski zbiornik paliwa, tylną lampę o nowym kształcie, nowe kwadratowe błotniki.
Kobuzy były malowane na takie zespoły kolorów:
  • pomarańczowy z szarymi błotnikami
  • czarny z szarymi błotnikami
  • cały czarny
  • czerwony z szarymi błotnikami
W 1985 z taśmy produkcyjnej zjechał ostatni Kobuz.

WSK M21W2 Dudek, (1975)

WSK M21W2 S2 - produkowany w latach 1975-1976 model WSK.
Motocyklowi nadano charakter enduro, poprzez teleskopy przednie zawieszone na aluminiowych półkach, szeroką kierownicę o charakterze crossowym oraz typowo crossowe błotniki. W tym modelu zastosowano importowane części: cewka i iskrownik szwedzkiej firmy SEM, lampę tylną oraz prostownik angielskiej firmy Lucas, oraz niemieckie gaźniki firmy Bing. Agresywne malowanie i crossowe opony Continental dopełniały całości. Motocykl wybitnie wyróżniał się spośród wszystkich ówczesnych produktów dostępnych na polskim rynku. Motocykl wyprodukowano jedynie w liczbie 2962 egzemplarzy, z czego około połowa trafiła na rynek zagraniczny w rozliczeniu za importowane części.

WSK M21W2 Perkoz - prototypowy model motocykla marki WSK.
WSK Perkoz powstał w 1977 roku jako kontynuacja linii motocykli opartych na modelu podstawowym M21. Od dotychczasowych modeli różni go zmieniona konstrukcja ramy - podwójnej w dolnej części, bębny hamulcowe o zwiększonej średnicy oraz zastosowanie widelca teleskopowego nowej konstrukcji: o progresywnej charakterystyce resorowania, półkach i goleniach odlewanych ze stopu aluminium. Perkoz wyposażony został w kierunkowskazy, lusterka wsteczne, nowe zespolone przełączniki elektryczne na kierownicy, nowością było także wprowadzenie włącznika światła stop dla przedniego hamulca.
Wykonano ok. 1000 szt. serii próbnej jednak produkcja wielkoseryjna nie została podjęta.
http://pl.wikipedia.org/wiki/WSK

Pannonia — marka węgierskich motocykli produkowanych w zakładach Csepel w Budapeszcie w latach 1954 - 1975. Konstrukcja bazowała na przedwojennym motocyklu Csepel 250. Motocykle Pannonia trafiały na drodze eksportu do Polski
Motocykl wyglądem przypominał włoski model Mondial. Pojemność silnika 250 cm³. Konstrukcja opierała się częściowo na modelu Csepel 250s a pewne elementy były nowe. Pannonia miała dwie wersje siedzenia: bardziej sportową i bardziej komfortową. Oczywiście tapicerka w kolorze czerwonego wina.
Następne serie oznaczone były symbolem TLT. Zmieniono gaźnik i wprowadzono dwa boczne schowki zamiast pojedynczego (wewnątrz baku). Wprowadzono nowy kolor (zielone jabłuszko).
Najbardziej rozpowszechniony model Pannonii oznaczono symbolami TLF. F (fejlesztett) oznaczało ulepszony - zastosowano wzmocniony czternastokonny silnik.
Eksportowa wersja dla NRD Następny model był oznaczony TLB. W latach sześćdziesiątych model z owiewkami był bardzo modny także w krajach ościennych i miał dodatkowe oznaczenie De Luxe. Motocykle produkowane były do 1975 r.



http://pl.wikipedia.org/wiki/Pannonia_%28marka_motocykli%29

MZ - Motorradwerk Zschopau, obecnie Motorenwerke Zschopau – niemiecka wytwórnia motocykli z fabryką w Zschopau na terenie dawnego NRD, obecnie Niemiec. Wchodziła w skład koncernu IFA. MZ jest obok czeskiej Jawy jedną z najbardziej znanych w Polsce marek motocykli produkowanych w byłym bloku wschodnim.
Fabryka istnieje od 1906 roku, kiedy to Duńczyk Jorgen Skafte Rasmussen kupił opuszczoną fabrykę włókienniczą. Produkcja motocykli zaczęła się jednak dopiero w 1922 roku, a firma działała wtedy pod nazwą DKW. Pierwszym motocyklem był Reichsfahrt o pojemności skokowej silnika 148 cm³ i mocy 2,5 KM. Po II wojnie światowej dotknięta zniszczeniami wojennymi fabryka DKW znalazła się w radzieckiej strefie okupacyjnej, a późniejszej NRD. Najpierw funkcjonowała w ramach grupy IFA, w roku 1956 zmieniła nazwę na MZ i tak działała do 1991 roku. To właśnie z tego okresu pochodzą najbardziej znane w Polsce modele: ES, TS i ETZ, oraz mniej znane BK 350 oraz RT 125. Przez całą swoją historię MZ przeżywała różnorakie wzloty i upadki. Po zjednoczeniu Niemiec w 1990 roku, przemysł wschodnioniemiecki się załamał, a z nim również fabryka MZ. Tego samego roku, zakłady zostały sprywatyzowane. Dotychczasowe oprzyrządowanie sprzedano tureckiej firmie Kanuni, która kontynuowała wytwarzanie modeli z serii ETZ w Turcji. Przy sprzedaży osprzętu i technologii produkcji pozbyto się również znaku firmowego i nazwy, co spowodowało konieczność zmiany nazwy firmy na MZ Motorrad- und Zweiradwerk GmbH oraz użycia zastępczego oznaczenia "MuZ". Jednak w 1999 roku prawa zostały odzyskane. MZ zostało przejęte przez malezyjski koncern Hong Leong co zapewniało jej byt finansowy. Nowym produktem niemieckich zakładów był MZ 1000 S.
W 2008 koncern Hong Leong zamknął fabrykę. Jednakże, istnieją szanse na kontynuowanie produkcji motocykli MZ, gdyż w marcu 2009 firmę, pod nową nazwą Motorenwerke Zschopau GmbH, zakupili dwaj niemieccy zawodnicy motocyklowi Ralf Waldmann i Martin Wimmer. Na razie firma oferuje tylko skutery elektryczne Elektroroller Charly
http://pl.wikipedia.org/wiki/MZ

Jawa – czeski, dawniej czechosłowacki producent motocykli i motorowerów.
Nazwa weszła do użytku po dołączeniu do założyciela przedsiębiorstwa Janečka, niemieckiego producenta motocykli - przedsiębiorstwa Wanderer (firma Jawa powstała od dwóch pierwszych liter nazwisk Janeček i Wanderer) w 1929 r. Oprócz motocykli, dawniej przedsiębiorstwo produkowało także samochody.
Pierwszym wyprodukowanym modelem był motocykl z czterosuwowym silnikiem o poj. 500 cm³, wprowadzony w październiku 1929 r.
Prawdziwym hitem okazał się model z dwusuwowym silnikiem Villersa o poj. 175 cm³, co w dobie kryzysu ekonomicznego, czyniło z tego motocykla tani i niezawodny pojazd. W 1933 JAWA była najpopularniejszą marką motocykli w Czechosłowacji.
Wybrane motocykle i motorowery Jawa:

Jawa 350 typ 634.6
Jawa 350 TS
Jawa 550
Jawa 555
Jawa J-05
Jawa 50
Jawa 500 OHC
Babetta
Jawa 559/360 - Panelka
Jawa 250 353-03/04 Kyvacka
Jawa 585 / Mosquito
Jawa Minerelly
Jawa 50 Dandy MX
Jawa Dandy 125
Jawa 175 typ 356
Jawa 90 roadster

W historii przedsiębiorstwa, produkowane przez nią motocykle wielokrotnie odnosiły sukcesy rajdowe.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Jawa_%28motocykl%29

Simson – niemiecka firma znana z produkcji motocykli, motorowerów, rowerów i samochodów pod własną nazwą. Działalność rozpoczęli bracia Simson w roku 1856. Dziś z ich nazwiskiem głównie są kojarzone motorowery, które zyskały dużą popularność w Niemczech, Polsce oraz innych krajach sąsiednich. Pierwszym motorowerem produkowanym w Suhl od 1956 roku był Simson SR1 od 1958 roku zastąpiony przez model SR2. Motorowery te cieszyły się znaczną popularnością także w Polsce. W latach 60. konstruowano kolejne modele, m.in. SR4-1 "Spatz", SR4-2 "Star", SR4-3 "Sperber", SR4-4 "Habicht" a także skuter KR51 "Schwalbe" wyposażone w odmiany silnika spalinowego typu M50 o mocy zależnie od odmiany od 2,6 KM do 4,6 KM (model SR4-3) i 2, 3 lub 4 biegach. Produkowano także model sportowy GS-50, który odnosił pod koniec lat 60. XX wieku znaczące sukcesy w rajdach motocyklowych. Z wykorzystaniem silników i zespołów motorowerów Simson produkowano w DDR także trójkołowe pojazdy inwalidzkie: Piccolo i Piccolo-DUO.
Kolejne modele Simsonów odchodziły coraz dalej od pierwotnych założeń konstrukcyjnych motoroweru jako maksymalnie uproszczonego jednośladu z silnikiem spalinowym. Ukoronowaniem tej tendencji był produkowany od 1975 roku model S50 wyposażony w silnik M53/2-KF i motocyklowy widelec teleskopowy z hydraulicznym ogranicznikiem skoku, nową jednorurową ramę grzbietową o konstrukcji modularnej, częściowo opartej na ramach produkowanych modeli sportowych. Dostępna była także wersja motoroweru wyposażona w zapłon elektroniczny. Kolejnym znaczącym krokiem w rozwoju motorowerów Simson było skonstruowanie w 1980 roku modelu S51 wyposażonego w zupełnie nowy silnik, ze skrzynią biegów o 4 przełożeniach, w której nowością było zastosowanie stale zazębionych kół i zmiany przełożeń przy pomocy tzw. "przesuwnego wpustu". W sprzęgle zastosowano centralnie działającą sprężynę płytkową. W silnikach tych przewidziano zmianę pojemności skokowej do 70 cm³ przez wymianę niewielu elementów, w związku z czym zmniejszono w nich względem poprzedniego modelu średnicę cylindra. W silniki te wyposażone zostały także skutery nowej konstrukcji SR50 i SR80. Cieszyły się dużą popularnością, gdyż nowoczesne nadwozie skutera sprawiało wygodę podczas jazdy nawet w czasie deszczu poprzez osłony na nogi. W 1990 roku wprowadzono model S53. Pod koniec pierwszej połowy lat 90. powrócono do nazewnictwa modeli gatunkami ptaków, dokonano modernizacji modeli S53 oraz SR50, wprowadzono do produkcji nowe pojazdy, m.in. skutery z automatyczną skrzynią biegów Star 25/50/100, motorynki Spatz 25/50, pojazdy trójkołowe Albatros. W drugiej połowie lat 90. wznowiono produkcję motocykli o pojemności 125 cm³, wprowadzono model MS 50 Sperber z ulepszonym silnikiem M551. Firma Simson we współpracy z chińską firmą Her Chee sprzedawała niewielką liczbę chińskich pojazdów pod nazwą Simson Sula. Ostatni rok dzialności firmy przyniósł modele GS 50 i SM 50 będące włoskimi pojazdami typu Enduro i Supermoto oraz modele TS .025/.050/0.080 i CS .025/.050/0.080, które były wersjami S53 z zastosowaniem kilku nowych podzespołów produkcji włoskiej. Firma Simson ogłosiła bankructwo 28 czerwca 2002 roku. W 2003 roku przejęła ją firma MZA Meyer Zweiradtechnik Ahnatal GmbH. Dzięki staraniom firmy, sprzedaż i produkcja części zamiennych doprowadziła do popularyzacji marki Simson i wznowienia jednostkowej produkcji pojazdów lub ich odnawiania, a także w 2009 roku do wznowienia produkcji seryjnej silników spalinowych typu M541. W Niemczech wciąż odbywają się wyścigi oraz zloty Simsonów.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Simson

Junak – polski motocykl. Był jedynym motocyklem z silnikiem czterosuwowym produkowanym w PRL.

Junak model M07 – dane techniczne

Konstruktorzy: inż. Karol Wójcicki, inż. Stefan Poraziński
Lata produkcji: 1956-1959
Silnik: jednocylindrowy, czterosuwowy, górnozaworowy.
Pojemność skokowa: 349 cm³.
Stopień sprężania: 7:1.
Moc maksymalna: 17 KM przy 5500 obr./min.
Skrzynia biegów: o czterech przełożeniach, sterowana nożnie.
Rama: kołyskowa, podwójna, zamknięta.
Zawieszenie przednie: teleskopowe, z tłumieniem olejowym.
Zawieszenie tylne: wahacz wleczony, amortyzatory z tłumieniem olejowym.
Hamulce: szczękowe mechaniczne, przedni ręczny, tylny nożny.
Ciężar własny motocykla bez paliwa i wyposażenia: 170 kg.
Zużycie paliwa: 3,5 – 4 l/ 100 km.
Szybkość maksymalna: 115 km/godz.

Junak model M10 – dane techniczne

  • Silnik
    • Typ: S03
    • Rodzaj: jednocylindrowy, czterosuwowy, górnozaworowy (OHV)
    • Pojemność skokowa: 349 cm³
    • Średnica cylindra: 75 mm
    • Skok tłoka: 79 mm
    • Stopień sprężania: 7,0
    • Maksymalny moment obrotowy: 2,8 kGm przy 3800 obr./min
    • Moc maksymalna: 17 KM przy 5700 obr./min (PN); 19 KM przy 6000 obr./min (SAE)
    • Pojemnościowy wskaźnik mocy: 54 KM/l
    • Szybkość maksymalna: 125 km/godz.
    • Ciężar silnika suchego ze sprzęgłem i skrzynką biegów: 63 kg
    • Gaźnik: typ GM26U1, średnica gardzieli 26 mm
  • Podwozie
    • Rama: kołyskowa, podwójna, spawana z rur stalowych o przekroju eliptycznym,
    • Koła: 3,50 x 19"
    • Zawieszenie
      • Przód: teleskopowe, z tłumieniem olejowym
      • Tył: wahacz wleczony, amortyzatory z tłumieniem olejowym
    • Napęd na tylne koło: łańcuchem rolkowym jednorzędowym 5/8"; przełożenie 1:2,4
    • Zbiornik paliwa: 17 l
  • Wymiary motocykla
    • Długość: 2172 mm
    • Szerokość (kierownica): 730 mm
    • Wysokość motocykla (nieobciążonego): 1020 mm
    • Wzniesienie siodła: 760 mm
    • Rozstaw osi: 1417 mm
    • Prześwit poprzeczny: 170 mm
    • Wyprzedzenie koła przedniego: 72 mm
    • Ciężar własny motocykla bez paliwa i oleju: 170 kg
    • Dopuszczalny ciężar całkowity: 382 kg

Junak model B 20 – dane techniczne 

Silnik typu S03

Szybkość maksymalna: 95 km/godz

Zużycie paliwa: 5,7 l/ 100 km

Podwozie:

Zawieszenie

Przód: teleskopowe, z tłumieniem olejowym

Tył: pojedyncze wahacze poprzeczne, poprzeczny, półeliptyczny resor piórowy

Napęd na tylne koła: dwoma łańcuchami rolkowymi jednorzędowymi

-Wymiary motocykla: 

Długość: 3055 mm

Szerokość: 1420 mm

Wysokość: 1550 mm

Ciężar własny: 320 kg

Ładowność: 300 kg 

http://pl.wikipedia.org/wiki/SFM_Junak

Motocykl Dniepr – Wyprodukowany Przez Kijowskie Zakłady Motocyklowe w Kijowie. Pierwsze motocykle zaczęto produkować od 21 września 1945 roku. Produkowane są do dnia dzisiejszego. Według radzieckiej instrukcji obsługi, Dniepr jest ciężkim motocyklem turystycznym przeznaczonym do jazdy w trudnych warunkach terenowych.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Dniepr_%28motocykl%29
Autor: o 10 komentarzy:
Subskrybuj: Posty (Atom)